Z trudem doszła do auli, prowadzona przez Sofię. Kręcenie w głowie nie ustawało, choć już nie było jej tak słabo jak w bibliotece. Cieszyła się, że dziewczyna podprowadziła ją do paczki. Usiadła na krześle w pobliżu, wzięła ją i zajrzała do środka.

Zerknęła do paczki. Jej oczom ukazał się rewolwer. Tym razem to ona miała albo załatwić wilka, albo ułatwić im robotę. Szczerze? Wcale się nie cieszyła z tego że padło na nią.
Jednak go nie wyjęła, bo zauważyła, że w torebce jest coś więcej. Jakiś liścik z narysowana róża a po drugiej stronię czyjeś imię...
- Sofia? - przeczytała po cichu dla siebie. Rozejrzała się po sali. Dalej była tylko ich trojka. - o która może chodzić.... ? - spojrzała na tablet i na liste jeszcze żywych użyszkodników. W tym momencie weszła Niemka podtrzymując ledwo żywą Donię. - Pijane? - pomyślała sobie. Dla pewności spojrzała jeszcze raz na listę a potem na dziewczynę. To ona.
Poczuła jak coś ścisnęło ją w żołądku. Zastanawiała się, czy to psychopata nie chce wskazać jej celu, ale szybko pokręciła głową. To nie może być takie proste. Coś w tym musi być więcej.
Spojrzała tylko na LD asekurując. Póki co była jedyną żywą osobą, do której by pierwszej podeszła po pomoc. Sama nie wiedziała dlaczego. Przecież nie spędziły ze sobą za dużo czasu...
Kiedy Sofia odłożyła Donię i zajęła się swoją paczką, podeszła do niej nieśmiało, trzymając torebkę w dłoniach.
- Sofia....?

Zawartość jego paczuszki nie okazała się martwym benizem, a pluszowym wilczkiem.
- O jaaa, jaki słooodziak - pisnął z zachwytem i wpakował wilczka go za kołnierz swojej bluzy, żeby ten mógł patrzeć na to co się dzieje.
Prowizorycznie jeszcze zrobił mu szeleczki ze sznurków od bluzy żeby swojego nowego przyjaciela czasem nie zgubić.
Wreszcie ktoś inteligentny w tym towarzystwie..
Zerknął jeszcze na karteczkę, którą dostał i już chciał ruszyć do szafek, ale przypomniał sobie o swoich towarzyszkach. Może ten przeklęty łeb został wymieniony na coś pożytecznego? Np. więcej wódki? Wtedy powinni czynić honory i otworzyć ją wspólnie. Najwyżej wspólnie się zrzygają jak to jednak będzie reszta trupa.
- Patrz co dostałem - rozkazał Seikyo, totalnie ignorując resztę jakby ich tam w ogóle nie było - Ma na imię Grzesiu.

Zlustrowała z góry swój „prezent”, nie wyciągając go z paczki – nie było to coś, czym powinna się chwalić. Pomachałaby tym w powietrzu i połowa zgromadzonych by się osrała z przerażenia. Tylko co ona miała z tym niby zrobić? Liczyła na jakiś bardziej pragmatyczny podarek jak ten pierwszy z szafki.
Pociągnęła nosem i zestresowana zawartością pakunku spojrzała wielkimi smutnymi oczami na Epeja, który żądał atencji. Powoli przechodziła jej już pijacka euforia. Podeszła do chłopaka i spojrzała powątpiewająco na maskotkę, wyciągnęła w górę rękę i dźgnęła ją w pluszowy brzuszek.
- Bardzo przydatne - skomentowała monotonnym głosem. Odkąd przesiedzieli nad tą wódką razem trochę czasu w łazience, już nie bała się tak bardzo jego agresywnej natury – chyba się łudziła, że sobie go troszkę oswoiła jak jakiegoś kundla – jednak mimo to oszczędziła sobie złośliwości, że pluszak to właśnie coś na jego poziomie. Zbyt martwiło ją jej własne znalezisko, którym raczej nie będzie mogła pobawić się tak beztrosko jak Marley ze swoim Grzesiem. Zmarszczyła brwi, spojrzała jeszcze raz na chłopaka i zaczęła po prostu sunąć w stronę wyjścia. Nie chciała siedzieć tutaj, aż ktoś zapyta co dostała i być może zapragnie jej to wydrzeć z rąk. Nie podobał się jej pomysł brania odpowiedzialnosci za rewolwer, ale z dwojga złego już wolała sama go mieć przy sobie niż obawiać się przez cały czas tego, jakie ktoś inny miałby plany z nim związane.
Postanowiła przemyśleć sobie to wszystko na korytarzu.

z/t --> szafki (bo zakładam, ze to jakas forma korytarza jest w sumie ;_;)

Grześ został zaakceptowany przez ich całe trzyosobowe stado, więc gdy tylko Seikyo ruszyła by wyjść z auli Marley wraz z Grzesiem ruszyli za nią.

z/t - szafki

Uchyliła wieczko paczki i zajrzała do środka. Nóż? Nie wiedziała, jak ma zareagować, więc włożyła znalezisko w paczce do plecaka. Kręcąca głowa już coraz mniej dawała się we znaki, choć było jej jeszcze słabo, czuła, że powoli wszystko jej przechodzi. Obserwowała innych. Każdy miał inną reakcję na zobaczenie zawartości swojej teczki. Długo rozmyślała nad wszystkimi, kim są, jak się zachowują. I tak nie miała lepszej roboty niż siedzenie i czekanie aż wszystko jej przejdzie.

Zmarszczyła brwi, wyjmując karteczkę i obracając ją dokładnie. Nie rozumiała, bardzo nie rozumiała, musiała ponadto się skoncentrować, by przypomnieć sobie, kto nosił pseudonim Katty. Wówczas też właścicielka tego pseudonimu się ujawniła, Sofia zwróciła się do niej.
- Tak, to ja. Słucham Cię. - uraczyła ją stalowym, poważnym spojrzeniem sztywnej berlinki.

Kiedy dziewczyna potwierdziła tożsamość nie czekała za wiele i wyciągnęła karteczkę, którą dostała w paczce. Pokazała ją Sofie i obracając ją na drugą stronę, patrzyła na nią pytająco i z lekkim zniesmaczeniem.
- mozemy pogadać? - spytała stanowczo.
W jakie oni ją romanse wplątali, o których sama nie wiedziała...

Kolejna durna karteczka. Ktoś się nimi chyba bawi, a Sofii takie romanse nie szły za dobrze. Można by rzec, że była w nich równie dobra, jak rzeźba lodowa w tańcu.
Niemniej, pokazała jej swoją karteczkę z kłódką i nickiem Katki, nawet jej ją podała.
- To dobry pomysł, wyjaśnienia byłyby mile widziane. - odparła o wiele chłodniej, niż wcześniej.

Patrzyła z niedowierzaniem na karteczkę, a potem na sztywną jak kłoda dziewczynę. Owszem, sytuacja była co najmniej dziwna, ponieważ pierwszy raz widzi ją na oczy, a tu już jest wplątana w jakiś miłosne sceny.
- Czy my sie powinnyśmy znać...? - spojrzała na nią znowu pytająco, podnosząc lekko jedną brew.
Wzięła karteczke Sofie i sie jej przyjrzała, a potem zerknęła na swoją.  Róża, serduszko, kłodka... znowu zerknęła na dziewczynę lekko przestraszona. - bo ten... ty nie jesteś... co nie??? - tak tylko  dla sprawdzenie na czym stoją i jak daleko juz zdążyły posunąć się ... no w tym... związku...  
Ale nie dała dziewczynie odpowiedzieć, bo zaraz potem znowu wlepiła  wzrok w jej kartkę.
- zaraz, zaraz... kłódka i mój nick z gry...? - ni cholere nie wiedziała, o co chodziło z tym kwiatkiem, ale jednak coś ją olśniło. Wyciągnęła laleczkę wróżki, którą znalazła na basenie. Tak. Tej wróżki też nie rozumiała, ale jednak nie tylko ją wtedy znalazła.
- Słuchaj. - powiedziała nerwowo. - znalazłaś może jakiś kod, gdy łaziłaś po tej szkole?


o cholera ale sie czuje teraz fajna.

Zmarszczyła brwi bardziej, słysząc domniemania dziewczyny. Pokręciła ostrożnie głową.
- Nein i nie mam z tym nic wspólnego. Ja Ciebie nie kojarzę nawet z gry. - odpowiedziała skrótowo, nie mając ochoty się nad tym rozwodzić. Głupie, dziecinne żarty...
Kolejne pytanie bardziej przykuło jej uwagę. Skinęła ostrożnie głową.
- Mam coś, to prawda. Skoro pytasz, to pewnie też coś odnalazłaś? - to tylko kontrolne pytanie, bo skoro wie o liczbach, to musiała się natknąć na nie.

Ku uciesze MG złapała Yass za rękę. - mam pomysł. Chodź za mną. -rzuciła krótko.
W tym momencie Sofie spadła z listy tych podejrzanych, na tych mniej podejrzanych... Czemu? Może to głupie, ale jednak czy serio wilk rozrzucałby między sobą takie wskazówki? Prawdopodobnie ktoś chce ich gdzieś zaprowadzić i raczej uknuł to ktoś inny niż dziewczyna, która była tak samo skołowana jak Kaori daną sytuacją
Ew wilk właśnie prowadzi swoją małą owce to prosto do paszczy...


z/t Tajemnicze drzwi z Yass

Oczy rozbłysły jej niepochamowaną radością.
- O kurcze!! - zachwycała się jak 6-latek.
Tyle zła się tu dzieje, a ona dostaje cukierki w prezencie! Popatrzyła po wszystkich, czy może ktoś nie chce jej podpierdolić zdobyczy. Każdy był jednak zbyt zajęty swoimi paczuszkami, więc usiadła sobie gdzieś sama i rozpakowała jednego cukierka. Niewiele myśląc wpakowała go sobie do buzi, zachwycając się już zapomnianym, charakterystycznym smakiem karmelków.
Nagle zauważyła Donię, która chyba słabo się czuła. Podeszła do niej i usiadła obok.
- Hej, co ci się stało? - na twarzy miała wymalowaną troskę, a jeden policzek był wypukły przez schowanego tam cukierka.
Wyciągnęła randomowego słodycza i wcisnęła jej go w rękę.
- Masz, może poczujesz się trochę lepiej.
Uśmiechnęła się przy tym radośnie. Tak była zapatrzona w te cukierki, że jak na razie nie zauważyła reszty paczuszki.

Cieszyła się, że ktoś chce jej pomóc. Aaa, tylko się trochę skaleczyłam, ale już jest coraz lepiej. Uśmiechnęła się szczerze, nie chciała opowiadać całej tej historii z jakąś dziwną substancją. To tylko młoda dziewczyna, i tak ma już za dużo szoku. Zdziwiła się z otrzymanego prezentu. Cukierek? W takim miejscu? Zauważyła, że Madd sama jeden jadła. Skąd ty masz te cukierki? Wiesz, że mogą być niebezpieczne? Szczerze się martwiła. Może nie powinna tak po prostu pytać ludzi skąd mają cukierki, jednak to było podejrzane.

Obracała w dłoni buteleczkę gazu pieprzowego.
Kurwa, ja i moje prezenty...
Liczyła na coś bardziej praktyczniejszego, no ale cóż to malutkie cacko również znajdzie słuszne wykorzystanie. W celach obronnych, a bronić się Rosie potrafiła bardzo dobrze.
Schowała swój nowy nabytek do kieszeni spodni, wolała go mieć bliżej pod ręką, czyli tak jak zawsze dmuchała na zimne.
Rozejrzała się po pozostałych. Znów połączyli się w grupki, tym razem w pary. Smuteczek, gdyż przez nieparzystą liczbę graczy została sama.
O nie tak nie będzie To, że im nie ufała - jednym bardziej drugim mniej, nie znaczyło, że ma zamiar chadzać samotnie w tym chorym miejscu.
Zerknęła na Donię, która coś marnie wyglądała.
- Jak się czujesz? - stanęła obok Maddie patrząc na rękę Cycatej.- Nie wyglądasz najlepiej - kucnęła przy niej. - W ogóle przepraszam, że się wtrącam ale nie uśmiecha mi się stać samej jak kołek. - uśmiechnęła się do obu dziewczyn. Nie miała problemów w kontaktach towarzyskich ale niestety w obecnych warunkach nic nie przychodzi łatwo.

No cóż mogła, poszła za Katty, choć prowadzić za rękę się nie dała, nie ma 5 lat. Zabrała dłoń, kiwnęła jeszcze dziewczynom i poszła za Kaori.
[z/t]

Podeszła do niej dziewczyna, z którą jeszcze nie miała okazji porozmawiać. Niestety, nie widziała jej twarzy, ponieważ głowę miała spuszczoną. Z trudem ją podniosła. Ujrzana dziewczyna wydawała się dla Donii miła, lekki uśmiech tylko to potwierdzał, a różnokolorowe tęczówki nadawały jej unikalności. Skaleczyłam się po czym zasłabłam, teraz kręci mi się w głowie, ale już mi powoli przechodzi. Prawie powtórzyła to, co mówiła do Madd. Z trudem się uśmiechnęła. Jestem Donia. Wypadałoby znać ludzi, z którymi jest się już dość długo zamkniętym...

- Ojej - zmarszczyła brwi.
Donia na początku wydawała jej się dość głupia, ale potem Madd stwierdziła, że chyba można na nią liczyć.
- Hm? A, znalazłam je w tej paczuszce - zadowolona pomachała torebką w powietrzu.
Po kolejnych słowach Donii mina jej zrzedła. Miała rację. A co jeśli to była pułapka?! Tak się zestresowała, że niechcący połknęła cukierek. Kaszlnęła kilka razy i zrobiła się blada z przerażenia.
- O nie, teraz to już na pewno umrę! - trzęsła się ze strachu. Jak mogła być taka głupia i nie pomyśleć o czymś tak oczywistym?!

W drzwiach auli stanął Marley z siekierą opartą na ramieniu, nucąc melodię ze Szczęk i rozglądając się podejrzliwie po pomieszczeniu. Tak jak podejrzewał - zniknęły akurat te dwie osoby. Miał nadzieję, że Seikyo jednak nie ruszyła na samotne poszukiwania i szybko do niego dołączy bo miał zamiar wydrzeć się jej prosto w twarz, że miał rację.
- Gdzie polazły te dwie? - mruknął, podchodząc do reszty nieco chwiejnym, pijackim krokiem.

Wlazła za Marleyem i podeszła do grupki. Dwa małe zakochańce gdzieś już wywiało. Nie wróżyło to niczego dobrego.
- Co ci jest? – spytała, kiedy zauważyła trzęsącą się Maddie.

__
Shipuję Softty. Totalnie @__@

Jezus Maryjo! Krzyknęła, słysząc, że sama Maddie nie wie, co to za cukierki. Szybko wyrzuciła z ręki swój. Poczuła nagły przypływ mocy. Wstała, stanęła za dziewczyną i pochyliła ją do przodu, zacisnęła rękę w pięść i przyłożyła ją do brzucha blondynki, powyżej pępka, a poniżej wyrostka mieczykowatego mostka, następnie, energicznym ruchem, wgniotła ręce do siebie i ku górze. To się nazywa rękoczyn Heimlicha, suki. Liczyła, że to uratuje dziewczynę.

Nagle Donia się na nią rzuciła, Maddie nie wiedziała o co chodzi. Czując jej pięść na żołądku wypluła cukierek gdzieś na podłogę.
- Aua, mój brzuuuuch - zawyła cicho i złapała się za bolące miejsce , cios był dość mocny.
Wyprostowała się i popatrzyła tęsknym wzrokiem na słodycza.  
- No nie, mój cukierek! Ehhhhhh, a był taki smaczny.
Szkoda, że mógł mnie zabić. Chociaż, jeśli śmierć smakuje jak najpyszniejsze karmelki jakie istnieją to może to nie jest taki zły deal.

Uf. Tylko na tyle było ją stać po, być może, uratowaniu życia Maddie. To było konieczne. Wytłumaczyła. Wtedy zauważyła, że w jej gronie pojawiły się dwie nowe osoby. Marley i... Właśnie nie znała dziewczyny. Następnie jej oczom ukazała się siekiera, którą dzierżył chłopak. Wzięła Madd za ramiona i cofnęła się jeden krok. Czy ty... jesteś trzeźwy? Powątpiewała, patrzyła na niego z przymrużonymi oczami. Nie odważyła się na agresywną postawę, w końcu trzymał kawał żelastwa i na pewno gotów był przypierdolić pierwszej lepszej osobie. Chciała jakoś ostrzec tę miłą różnooką, więc patrzyła na nią ostrzegawczym wzrokiem. Możesz nam powiedzieć, co tu się dzieje? Tym pytaniem zwróciła się do nieznajomej, skoro z nim przyszła musieli spędzić trochę czasu razem. Czekając na odpowiedź, wymyślała jakiś plan ewakuacji, ewentualnego obezwładnienia Marleya. W plecaku miała nóż, może to jakieś wyjście w ostateczności. Ale czy zdąży zanim napastnik zaatakuje ciężkim żelastwem którąś z dziewczyn?

Przyglądała się skonsternowana scenie rozgrywającej się przed jej oczami. Przemknęło jej przez myśl, że dziewczyna szybciej udusiłaby Młodą swoimi cycami niż w ten sposób. Z ulgą wypuściła powietrze, gdy wszystko okazało się być akcją ratunkową przed… No właśnie przed czym? Powiodła wzrokiem za wyplutym karmelkiem. No tak.
Zerkając z ukosa na Marleya, zaśmiała się bezdusznie na oskarżenie o pijaństwo wysunięte w jego kierunku, choć od niej zionęło wódą przecież jeszcze bardziej.
Wyprostowała się, kiedy połączyła wątki i zrozumiała, że kolejne pytanie było skierowane do niej.
- Dostał nowy fant – rzekła, skinięciem wskazując na siekierę chłopaka, jakby to miało wszystko tłumaczyć. W gruncie rzeczy w sumie tłumaczyło. – Znalazłam w swojej szafce masę zdjęć tej blond Niemki i tej tam… czarnowłosej – zdała sobie sprawę, że nawet nie zna ich imion - więc przyszliśmy się dowiedzieć, co to miało niby znaczyć. Ale już chyba zdążyły się ulotnić - drugi raz omiotła aulę spojrzeniem, by się upewnić – Obie. Razem?

_
Softty continues ;3