- Raczej sam z siebie zrobił - rzuciła zjadliwie.

Prawa brew chłopaka powędrowała nieco w górę, gdy obserwował jak dziewczyna zaczyna się drzeć. Przecież zapytał skąd zna jego nick, więc czemu uważała, że zalogowanie się do panelu cokolwiek ma tu udowodnić. Normalnie wzruszyłby ramionami i olał wariatkę, ale w tej sytuacji przebywanie z kimś kto zaczynał przejawiać początki obłędu nie brzmiało fajnie. Dobrze, że dzieliły go od niej dwa rzędy.
- Nie znam cię i nie wiem o co ci chodzi.
Odwrócił tablet w swoją stronę i postukał kilka razy wpisując i nick i hasło. Odczekał chwilę i kliknął raz jeszcze. Nie było wątpliwości, że zagłosował.

Kaori zbladla.
Xyzli teraz wszyscy musimy zginac przez to ze chcielismy grac w mafie? Ktos sie klocil, inny chcial uciekac, a jedna ogolnie miala odzielby plan. Nie bylo czasu kombinować.
Padly pierwsze głosy, a z podowu zwyklego napisu w kiblu zrobili jednego jako pierwsza ofiare. - naprawde sadzicie ze to jes trop? Przeciez to mogl napisac kazdy zeby zwalic na kogos wine... idioci - padly pierwsze glosy. Czuła ze wydarzy się zaraz coś okropnego. Spojrzała po sali i zawiesila wzork na jednej osobie a potem wybrala odpowiedni obrazek. - prawdopodobnie sama padnr niedlugo. - usiadla pod scianą. Bylo jej slabo.

Miała dość chaosu jaki zapanował wśród tych ludzi.
Francuzka przekomarzała się z Marleyem, parę innych osób próbowało się wydostać dlatego musiała zmienić miejsce siedzenia na pierwszy rząd foteli, kilkanaście siedzeń dalej od Marleya.
Podciągnęła kolana pod brodę i oparła się patrząc na tableta. Nie miała zamiaru osądzać Marleya jako mordercy to nie było w ogóle logiczne, od kiedy nawet w jakimkolwiek filmie wszystko było wyłożone na tacy? Spojrzała na chłopaka, widać że sytuacja go przerasta. Przykro jej było, iż znalazł się w takim położeniu mimo tego, że go nie znała.
Nie powinna ufać nikomu z obecnych na auli, wiedziała o tym ale sama też sobie nie poradzi w tej chorej gierce.
Co będzie to będzie, kliknęła jedno ze zdjęć na podstawie własnych obserwacji.
Na wyrzuty sumienia jeszcze za wcześnie.

No nie do wiary… Rozglądała się wokół, patrząc jak ludzie dokonują głosowania. To wydawało jej się takie bezsensowne. Fakt, przerażało ją to, ze ktoś ich porwał i uwięził w tym budynku, też denerwowała się tym, że nie wiedziała z kim ma do czynienia, ale żeby dać się faktycznie wciągnąć w tę gierkę? W dodatku, niektórzy chyba naprawdę wierzyli w to, że osoba, która otrzyma najwięcej głosów, umrze. Paranoja.
Ale jeśli ktoś sobie z nimi tylko pogrywa, to może szybciej ich wypuści, gdy zagrają według jego zasad. Jedna osoba odpadnie i tyle. Bo jak niby komuś ma stać się krzywda? Wróciła nawet na chwilę myślami do tego nieszczęsnego rewolweru, ale przecież ta wersja zdarzeń musiałaby zakładać, ze sami na sobie dokonają egzekucji. Niedorzeczne.
Z ociąganiem chwyciła swój tablet i stuknęła raz, wybierając zdjęcie. Trochę ją postrzyknęło w kręgosłupie moralnym, ale jeśli to miało przybliżyć ich wszystkich do zakończenia tej głupiej „zabawy”, to zniesie ten ból.

Z drugiej strony patrząc, nawet jeśli kogoś wybiorą, to może zamiast umrzeć, dana osoba po prostu zostanie wyprowadzona z pomieszczenia? Nie sądziła, by miała tu zajść jakakolwiek egzekucja, nie widać było żadnych otworów na karabin, a jeśli wpadnie tu jakaś osoba, to po prostu ją powstrzymamy. Tak powinno być.
Z jeśli głosów nie będzie, to możliwe, że zostanie aktywowana bomba.
Sofia, będąc ignorowana przez większość, zagłosowała także i schowała urządzenie. Spojrzała na dalszy rozwój afery, dość zmęczona. Było późno, noc, ona przyzwyczajona była spać o tej porze.

Jej słowa trochę ją zdenerwowały. Zacisnęła dłonie w pięści i już chciała na nią nawarczeć, gdy nagle usłyszała trzask gdzieś przy suficie. Spojrzała w górę. Reflektor, który był tuż nad Michelle, zerwał się.
Maddie nie poruszyła się, nawet gdy krew i resztki ciała Michelle opryskały ją po białej koszuli, spódnicy, marynarce i co najważniejsze = twarzy.
- ....Michelle? - uklękła przy niej. Wierzchem dłoni wytarła posokę spływającą z czoła do oczu. - H-Hej, nie udawaj. Michelle. Wstawaj.
Uśmiechnęła się z dobrego żartu koleżanki, nawet zaczęła się desperacko śmiać. Dopiero po chwili dotarło do niej, co się stało. Odsunęła się od ciała dziewczyny i zaczęła mianiakalnie wycierać twarz i ubranie.
- CO TO JEST ZA CHORA GRA. - krzyknęła tak głośno, że można ją było słyszeć w całej sali. - MYŚLISZ, ŻE TO JEST ZABAWNE? TY CHORY POJEBIE!
Krzycząc to patrzyła się w sufit. Oczywiste było, że zwracała się do organizatora. Chwilę po tym rozpłakała się rzewnie, siedząc skulona na krześle i trzęsąc się ze strachu.
Błagam, zabierzcie mnie stąd. Proszę.

Poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy.
Widywała już martwych ludzi, ale jeszcze nigdy to nie stało się na jej oczach.
Czuła, że cała drży.
Nie docierały do niej krzyki Maddie ani dźwięk otwieranych drzwi.
Opadła na kolana.
Musieli się stąd jak najszybciej wydostać... Nie. Ona musiała się stąd wydostać.

Was... - zdążyła tylko szepnąć i wkleić się w ścianę. Wszystko, co się działo, wpadało do jej świadomości bezpośrednio, Sofia nie wydała z siebie ani jefnego dźwięku, niepewna własnej świadomości. Zachwiała się i upadła, blednąc na twarzy i samemu czując się źle. Odczuwała, jakby miała za chwilę stracić przytomność.
Paczkę zignorowała, nawet nie zauważyła, że to cokolwiek jest dla niej. Nie chciała. Niech to się skończy, niech ktoś ich stąd zabierze. Dlaczego ma być zagrożona wśród ludzi, których nie zna? Dlaczego w ogóle ma być zagrożona?

To wszystko działo się dla Donii za szybko. W jednym momencie urywa się reflektor i spada na głowę biednej Michelle, w drugim młody nastolatek pada na ziemię i się wykrwawia. Dziewczyna tylko stała i patrzyła na wszystko z otwartymi ustami, choć starała się ukryć emocje. Jedna łza spłynęła jej po policzku, gdy uświadomiła sobie, że to wszystko dzieje się naprawdę. W głowie miała pustkę, nie wiedziała co powiedzieć. Kątem oka dostrzegła jakiś ruch na scenie. Paczki? Lecz nie odrywała wzroku od leżącej Michelle i płaczącej nad nią małej dziewczynki. Jakby świata wokoło zamarł.

Nie wiedzieć czemu, ale jedynym co przyszło mu na myśl, gdy ochlapała go krew była irytacja, że czerwień na jego białych włosach na pewno zostawi odbarwienia i będzie wyglądał jak homo-dalmatyńczyk w różowe ciapki.
Wrzucił swój tablet do plecaka, plecak zarzucił na ramię, bez słowa wyminął wszystkich i wyszedł z auli.

z/t - kible (jeszcze pomyślę które)

Pierwszy szok minął, gdy białowłosy wyszedł z sali.
Francuzka... Ona wskazała go jako mordercę, a teraz nie żyje.
Czy on naprawdę mógł to wszystko zaplanować? Zebrać wszystkich w pustej szkole, dać im te przypadkowe przedmioty w szafkach, kazać im głosować i w końcu zabijać ich wszystkich po kolei?
Czy on naprawdę był w stanie kazać im wybierać ofiary po kolei?
A jeśli to nie on?
Rozejrzała się powoli po pozostałych.
Każdy z nich mógł być mordercą i tylko chcieć zrzucić podejrzenia na Epeja.
Wciągnęła głęboko powietrze. Pachniało krwią.

Otworzyła szeroko oczy, kiedy padła na nią fala krwi i zachwiała się. Po krótkiej chwili odwróciła się niezgrabnie na pięcie i potykając się o własne nogi, przeszła parę kroków, po czym upadła na posadzkę. Znieruchomiała i tam już pozostała. Siedziała, wpatrując się tępym wzrokiem przed siebie i tylko ospale co jakiś czas mrugała.

Wychodzący z auli Marley sprawił, że Donia lekko się ocknęła. Teraz z obrzydzeniem patrzyła na oba trupy. Dokładniej przyjrzała się pudełkom. Dla Sofii i Caine'a? To pewnie ktoś stąd. Zaczęła przechadzać się między trupami.Pomóżcie mi, może dostaniemy od nich jakieś wskazówki. Zawołała do innych. Zaczęła od chłopaka. Powoli przesuwała swoje palce po jego ciele, przeszukując dokładnie każdy zakamarek, znalazła zapalniczkę. Hmm, ciekawe. Pomyślała i zajebała. Wy zajmijcie się Michelle. Które z was to Sofia i Caine? Wiecie coś o tych pudełkach? Czekała na odpowiedź, lecz nikt nic nie mówił. AHA, OK? Pomyślała ze zmieszaniem. Oh my gawd, zero współpracy, to ja idę się rozejrzeć. Powiedziała pełna politowania i udała się na miejsce spotkania z Marleyem.

z/t toalety damskie

Z czasem uspokoiła się, jej ryk zmienił się w cichy płacz. Pociągnęła nosem. Łzy wyryły czyste strugi w zaschniętej już krwi, wytarła oczy. Wyglądała okropnie, więc pierwsze co chciała zrobić to się umyć. Popatrzyła po wszystkich spuchniętymi oczyma.
Epej już wyszedł, blondynka również. Reszta była w szoku, gapiła się na dwa ciała. Właśnie. Maddie była w takim szoku, że nie zauważyła nawet tego martwego chłopca. Dziewczyna go przeszukała, a teraz ktoś powinien przeszukać Michelle. Maddie zsunęła się z krzesła i podpełzła do ciała. Z pojedynczymi łzami sprawdziła, czy nic nie ma. Nic. Następnie bez słowa, ignorując jakiekolwiek zażalenia czy krzyki wstała, założyła plecak i prawie potykając się o własne nogi wyszła.

z/t toalety damskie

Kątem oka zauważyła, że z auli wyszła ta sama ekipa, w której wcześniej była Michelle. Uniosła brew.
A jeśli to oni stali za jej śmiercią?
Nie. Po co mieli by zabić jedną z nich.
Chyba że nie była jedną z nich.
Muszę się przejść.
Wstała i wyszła z auli.
Po chwili wróciła po plecak i wyszła ponownie.

[z/t] gabinet pielęgniarki.

Pierwsze osoby zaczęły wychodzić, tyle dostrzegła. Tylko tyle, nawet nie do końca wiedziała, kto się ewakuował.
Wiedziała za to, że musi być jedną z nich. Musi za wszelką cenę się stąd wydostać. W jednej chwili zerwała się, łapiąc swój plecak i wyszła szybkim krokiem z auli,nie biorąc paczki.

[z/t]

Pierwszym, co rzuciło jej się w oczy, był brak ciał.
- Co... co tu się stało? - spytała sama siebie.
Otrząsnęła się i podeszła do paczek. Sofię spotkała przed chwilą. Ale kim był Caine?
To tamten chłopak, który się przyczepił do szarookiej?
Postanowiła zaczekać na dziewczyny.

Weszła zaraz za Kido. Aula wyglądała w środku tak jakby przed chwilą nic się nie wydarzyło. Hę? Co tu się stało? Zwróciła się do tych, którzy tu byli przez cały ten czas. Następne podeszła blisko paczek i zaczekała na Sofię. Może dowiemy się więcej o całej tej sytuacji.

Weszła chwilę za Kido, lustrując aulę uważnym spojrzeniem.
- Ktoś ich musiał zabrać. - odpowiedziała dziewczynie, także dostrzegając brak jakichkolwiek zwłok. Na szczęście, bo nie chciała ich oglądać po raz kolejny.
Podeszła do paczek, Caina kojarzyła. Ale gdzie się podziewał..? Kto wie.
Ujęła swoją paczkę i ostrożnie otworzyła. Przymknęła oczy i wzięła głęboki oddech, kiedy zobaczyła zawartość, samą paczuszkę zamknęła.
- Wie dumme Spaß.

Wlazła za nimi. Zauważyła brak ciał, jednak nie chciała się powtarzać po wszystkich. Do chuja pana, o co w tym wszystkim chodzi?
Podeszła do paczuszek i zauważyła, że Sofia swoją już otworzyła. Zawartości nie widziała, każdy jej zasłaniał. Druga paczka była dla Caine'a, ktokolwiek to był.
- Co tam jest? - przepchnęła się przez tłum. - ...nabój?
Ktoś z nas ma rewolwer?

Usłyszała Maddie i zbladła.
Jak to... nabój...
- Hej... czy to znaczy, że my... że my naprawdę mamy się nawzajem pozabijać? - spytała w przestrzeń.