Weszła przez dość obszerne drzwi. Rzędy stolików i krzeseł wypełniały całą przestrzeń, na blatach leżały przyprawy. A więc to szkolna stołówka. Przechadzała się po pomieszczeniu i rozmyślała. Ta szkoła musiała mieć wielu uczniów. Stołówka jest ogroma, a jeszcze nie każdy przecież w niej jadł. Wszystko wydaje się takie czyste, więc nie może być ona opuszczona. Przyprawy jakby czekały na następny dzień, kiedy stado głodnych uczniów wparuje na konsumpcję. Nie potrafiła tego pojąć. Czy to wszystko tylko dlatego, żeby naszą nieszczęśliwą grupę w niej zamknąć? Stoi za tym jeden człowiek, czy cała organizacja? Może to więzienie? A więc każdy ma coś na sumieniu? Dlaczego nikt nic nie pamięta... a przynajmniej wszyscy tak mówią. Snuje rozważania rozglądając się po pomieszczeniu.

Znajdujesz worek kakao.

O tak, kakałko. Donia lubi kakałko. Nie zdążyła się dość nacieszyć, gdy poczuła wibracje. Ohhh, ohh Próbowała powstrzymać się od pisków. Dopiero po chwili zorientowała się, że to plecak wibruje. Zdjęła go i zajrzała do środka. Leżący plecak wprawiał w drgania podłogę. Ah, cóż to za wibracje! Nie mogła nadziwić się dziewczyna. Nigdy wcześniej takich nie widziałam! Powiedziała zdumiona. Jeszcze chwilę gapiła się na tablet po czym wróciła na Ziemię. Co? Jezus! Tablet wibruje! Wzięła go do rąk. Woow ...
.
.
.
.
Yyy, znaczy... Aula! Tak! Aula! Idę do auli!
z/t aula