Skrzywiła się bardziej.
- Zakładając, że to dokładnie ten człowiek, a nie członek rodziny... to czemu mamy nagle jego scyzoryk? O ile on faktycznie był z tym człowiekiem związany, tak my raczej nie jesteśmy.
To wszystko po prostu nie ma sensu. Podparła głowę, czując cholerną bezradność.

To może to scyzoryk tego gościa, tylko co on tu robi? Może ma jakiś związek z aktami skoro był przy nich. A co, jak to Caine zabił własną matkę tym scyzorykiem? Ukradł go szefowi i ją zadźgał. Szkoda, że nie podano przyczyny zgonu matki. Zdawała sobie sprawę, że ta historia jest dosyć naciągana, ale nie miała innego pomysłu.

- Strasznie naciągane, wydaje mi się wręcz nierealne. - westchnęła cicho. Wzięła ten scyzoryk i podeszła do drzwi, kucając przy nich. Chciała sprawdzić formę zamknięcia, a jeśli jest ono niestabilne, to podważyć rygiel zamka.

Nie ma szans na jakiekolwiek wyjście. Powiedziała lekko smutna. Z nudów popatrzyła na tablet. Popatrz, jeżeli ktoś nie żyje to jest to zaznaczone. To znaczy że nikt poza tymi, o których wiemy, nie zginął. Nie wiedziała czy się cieszyć, czy nie, więc zachowała powagę. Proponuję jeszcze się rozejrzeć po tej bibliotece, może coś znajdziemy. Zaproponowała i sama zaczęła zaglądać do różnych szafek, szuflad, przeglądała regały, półki...

Kawałeczek spadł na podłogę.
- Oj. - mruknęła pod nosem, zerkając na wyszczerbiony sztylet. Cóż, przynajmniej nie będzie to broń,na swój sposób to bezpieczne.
- Skąd taka pewność, fraulein? - troszkę ją irytowało to apatyczne podejście Donii, stąd to ironiczne słowo. Zerknęła za nią, to na tablet. Coraz mniej czasu. Dla bezpieczeństwa wcisnęła zdjęcie, tablet wrzuciła do plecaka i też podjęła dalszą próbę poszukiwań, głownie pomiędzy książkami.

Nie bardzo rozumiała, co do niej powiedziała po niemiecku. Wszystko jest tu zmechanizowane, drzwi zamykają się, gdy tylko ten kto nas tu zamknął tego chce. Już to świadczy o tym, jak dobrze jest przygotowany do trzymania nas w tym miejscu, widać, że dużo temu poświęcił, więc nie sądzę żeby nie wpadł na to, że ktoś tym scyzorykiem będzie chciał otworzyć drzwi. Wszystko przemyślał. Wyrzuciła z siebie z dużym naciskiem na "wszystko". Zauważyła, że bez zastanowienia Sofia nacisnęła jakieś zdjęcie. To co, wdrażasz swój plan na głosowanie na siebie w życie? Zapytała z lekką pogardą.

- Właśnie tego nie wiemy, czy wszystko przemyślał. A ja też nie mam ochoty siedzieć i czekać, aż ktoś łaskawie mnie wypuści. - miała nadzieję, że jasno wyraziła swoją myśl.
- Tak. Jeśli zaczniemy szukać, może faktycznie minąć dwadzieścia minut, a już po tamtym chłopaku widzieliśmy, że kto nie zaglosuje, umiera. Nie mam ochoty umrzeć za bezczynność.
Skoncentrowała się na szukaniu między woluminami. Niech Donia czyni, na co ma ochotę.

Przechadzając się między regałami, dużo myślała. W końcu wyjęła tablet, zagłosowała i z powrotem go schowała.

A co to za błysk? Spytała samą siebie przechadzając się koło lampy. Widziała go na jakiejś książce, dość wysoko. Bez dłuższego zastanowienia się, postanowiła się tam wspiąć. Szła powoli, wspinała się na regał półka za półką. Już była dość blisko, wyciągnęła rękę, miała nadzieję na trop, dotknęła. I w tym momencie poczuła ból na palcu, szybko go obejrzała, był przecięty. Co? Żyletka? Pomyślała zdumiona. I wtedy świat zawirował, nie wiedziała co się dzieje. S-So-Sofia! Krzyknęła ostatkami sił po czym ześlizgnęła się z regału. Była wciąż przytomna, lecz bardzo słaba, nie czuła bólu. Leżała na ziemi.

Te twarze, okładki... Dziewczynę przeszedł dreszcz na sam widok tych okropieństw. W pewnym momencie przyuważyła coś, co wydawało jej się poszlaką, chciała to nawet przejrzeć, ale Donia krzyknęła. Błyskawicznie Sofia znalazła się przy niej, podnosząc ją do półsiadu.
- Co się stało? - zapytała sztywno, jak żołnierz opatrujący rannego.

Półka...K...siążka...Żyletka? Sama nie była pewna co ją przecięło. Wskazała rannym palcem miejsce na półce, lecz zaraz po tym ręka jej opadła. Patrzyła się błagającym wzrokiem na Sofię. Bolały ją jeszcze cycki i twarz, ponieważ spadając, zahaczyła nimi o jedną z półek, te się odbiły tak, że Donia dostała w twarz. Po...móż.

Normalnie od takiego nacięcia by nie mdlałaby aż tak, a w glowę chyba nie oberwała. Sofia domyśliła się, że mogło coś przeniknąć do jej krwi, dlatego ujęła zaraz za ten palec w odległym miejscu i zacisnęła palce, by przerwać obieg w samym paluszku.
- Że też nie wzięliśmy bandaży... - mruknęła bardziej do siebie. - Który rząd książek?

Ał. Poczuła ucisk na palcu. Ostatni. Powiedziała ostatkiem sił. Spuściła głowę na dół ze zmęczenia.

Podniosła głowę, mrugając dwukrotnie, nie wiedziała, co się dzieje. Prezenty? To kolejny żart?
- Uciskaj. - poleciła dziewczynie, a sama się podniosła. Była od niej wyższa, podeszła do wskazanego miejsca i spróbowała znaleźć ostrze. Była przy tym ostrożna, dlatego jest niewielkie prawdopodobieństwo, że się zrani.

Wykonała polecenie Sofii. Była zbyt słaba na wodzenie za nią wzrokiem, więc zaufała jej zdolnościom. Może powinnyśmy iść do auli? Zapytała.

- Nie rozdwoję się. - odparła,siląc się na spokój w słowie. Doskonale wiedziała, że trzeba iść do auli i sprawdzić, co to za prezenty niby. Gdyby to były bomby, to najpewniej by już wybuchły...
Ujęła żyletkę i wróciła do niej.
- Jest czymś pokryta, być może trucizną. - poinformowała ją chłodno. Przystanęła przy niej, podała jej drugą rękę. - Chodź, przytrzymam Cię.
Ale jednak... musi się postarać być miła. W końcu były na siebie niejako skazane.

Trucizna? No tak, przecież od zwykłego przecięcia nie kręci się tak w głowie i nie jest tak słabo. Chwyciła rękę dziewczyny, sama chciała sprawdzić, co się dzieje w auli. Uśmiechnęła się pełna wdzięczności i pozwoliła się prowadzić.

z/t aula

Zatem... pomogła jej iść, spokojnie, powoli, poszły w kierunku auli.

z/t Aula